GUYS OMG. Dit had ik echt eerder moeten doen. Het overstappen van insuline pomp op de insuline pen was DE cure voor m’n dia-depressie. Het uit bed springen, of nouja springen in de vroege ochtend gebeurt eigenlijk weinig… Uit bed waggelen dan haha, zonder pomp in mijn hand, wat een verademing!
Of een broek aantrekken zonder dat m’n pomp naaldje erachter blijft hangen, en dan heb ik het nog niet eens over alle jurkjes die ik nu easypeasy aan kan trekken! Ik voel mij weer vrij.. Wat gek klinkt als er eigenlijk niks veranderd is aan mijn diabetes zelf.. Maar toch. Ik voel mij echt een stukje gelukkiger! Ik kan weer wat meer de persoon zijn die ik wil zijn, mede door de kleding die ik nu weer aan kan.
Door het huis lopen in een oversized T en een onderbroekie oh jongens… HOU OP MET MIJ. Niet een hele broek met dikke band aan moeten doen zodat ik die pomp weer ergens kwijt kan. Of een bh aan (op mijn vrije dag) waar hij dan aan kan hangen.. (als ik een bh aan moet op mijn vrije dag, telt die dag niet als een vrije dag hoor!)
Maar goed, buiten het deel van in je onderbroek lopen de hele dag. Zijn bloedsuikers natuurlijk ook mega belangrijk. OOK ja. Niet alleen maar.. Dit is vast een kwelling om te lezen voor alle artsen, diabetes verpleegkundige en bezorgde mama’s. Maar voor mij is diabetes managen zoveel meer dan alleen maar goede bloedsuikers. Het is voor mij net zo of eigenlijk bijna even belangrijk om mij in de strijd voor goede glucoses ook fijn te voelen bij de manier waarop deze strijd wordt gevoerd. En daar gaat eigenlijk dit hele stuk over. Diabetes zo leefbaar mogelijk te maken voor mijzelf.
Nu je mijn over enthousiasme leest over de pen vraag je je misschien af waarom ik dan ooit met een pomp ben begonnen. Ik heb hier al in mijn vorige blog over geschreven maar voor de nieuwe lezer even een kleine recap:
Het idee om ooit van spuiten naar pomp over te stappen was omdat mijn suikers ( al jaren) zo schommelen.. Tijdens het gebruiken van de pomp ging dit uiteindelijk iets beter, tot het de laatste maanden weer de continu mis ging.. Ik deed niks anders dan anders, telde al mijn koolhydraten goed uit, reageerde op hoge bloedsuikers u name it, i did it. Maar het bleef maar op en neer knallen tot zelfs nog een ziekenhuis bezoek 4 weken geleden voor een suiker die na anderhalve dag nog niet onder een bloedsuikerwaarde van 20 was geweest. Het gevoel wat ik had over een pomp, een gevoel van ‘ die pomp gaat mij echt helpen bij het stabiliseren van mijn waarden’.. Was na zolang schommelen, weg. Maar kan ik echt de pomp de schuld geven, of mijzelf, of het ziekenhuis, God?
Soms vind ik het lastig om te achterhalen waarom het toch niet gaat als ik toch echt ( naar mijn idee) alles doe om mijn bloedsuikers goed te krijgen. En misschien is het dan wel mens eigen om iets of iemand te zoeken waar je dan de schuld aan kan geven. Alsof het daarvan beter wordt denk ik nu terwijl ik het opschrijf. Maar de vraag ‘ waarom?’ komt in mijn diabetes journey nog regelmatig voorbij.
Niet de waarom heb ik dit en zij niet.. Want waarom moet iemand anders wel diabetes hebben en ik niet? Nou in die vraag alleen al zijn er 2 waarom(s) met een totaal verschillende insteek.
In mijn hoofd gaat de waarom vraag uit naar een plotselinge bloedsuikerwaarde van 4 als ik 15 minuten daarvoor nog op 8 zat en niks daarvoor heb gedaan wat dit zou kunnen hebben veroorzaakt. Of wakker worden met een waarde van 16.8 terwijl ik met 7.6 ging slapen.. Geen bubbeltje in het slangetje van mijn pomp te vinden. Mijn naaldje zat goed.. Gewoon echt out of the blue!
Ik voel een innerlijke zoektocht naar balans vinden tussen acceptatie, doorademen en loslaten van de lading die diabetes voor mij met zich mee brengt. Want een hypo, ja lekker boeien.. Of een waarde ineens van 19.. KUT. Ik heb er geen ander woord voor.. Maar dan? De hele dag mokken? Of maar ‘ gewoon accepteren’ en doorgaan. ‘ Ik laat mijn leven niet verpesten door diabetes’ zeg ik dan wel eens tegen mijzelf.
Maar ik voel ook de andere kant. De pijn in mijn benen door mijn neuropathie die ik door diabetes heb gekregen & extra pijn doet wanneer ik een hypo heb.
De strijd met frustraties wanneer mijn bloedsuikers weer roet in het eten gooien voor de planning van mijn dag.. Of wanneer mijn suiker knetter hoog zit en ik een mij net even op iets moest concentreren..
Balans balans balans… Ik heb de balans daar tussen in nog niet gevonden en vraag mij af of dit ook ooit zal gebeuren.. Wat voor mij werkt is om de zoektocht naar die balans te accepteren. Ik hoef morgen geen antwoorden te hebben op al mijn vragen. Ik hoef geen balans daar tussen in te vinden (nog). Het enige wat ik moet is niet zo hard of boos voor en op mijzelf zijn. Zeker niet als het even niet gaat zoals gepland.. Diabetes is geen 1 dag hetzelfde en daardoor ook niet de zoektocht.. Zoekt en gij zult vinden. Dus ik zoek nog even door…
Wanneer mijn bloedsuiker hoog was toen ik mijn pomp had en deze echt niet zakte, spoot ik extra insuline bij met de pen. (Pen/ spuit het is hetzelfde.. ) En merkte dat ik dan wel gelijk zakte in mijn waarden.. Dit gegeven en het uitzicht naar een lijf zonder apparaat, of nouja zonder slang en kastje dan want mijn Freestyle Libre sensor flaneert zich nog helemaal te pletter op mijn arm.. Was DE reden voor mij om over te stappen. So here we are. Dan. Iets TOTAAL anders.. Voor de volgende info moet je echt even gaan zitten.
MIJN BLOEDSUIKERS ZITTEN sinds ik spuit ZOVEEL BETER.
Mijn hoofd snapt ook nog echt niet waarom, en het is zeker nog puzzelen in hoe mijn lichaam reageert af en toe. Maar al met al zit mijn suiker echt zooooooooveeeeeeeel beter. Tuurlijk niet elke dag, maar hey elke dag die beter gaat was er weer eentje! (Ik heb nu ineens meer hypo’s inplaats van hypers maar eerst vond ik glucoses boven de 14 heel normaal op mijn beeldscherm) Door de vrijheid aan mijn lijf, AAN niet IN. Heb ik ook weer een stukje ruimte mentaal. Depressed and well dressed vanaf nu inplaats van alleen nog maar depressed!
Nee, alle gekheid op een stokje, i’m not depressed. Sommige weken vind ik mijn diabetes gewoon zwaarder dan de andere. En als alles dan ook nog zo schommelt wordt ik emotioneel een klein wrakje… De keus om over te stappen heeft mij echt goed gedaan. Soms door alle grote firma’s, en boekjes, en reclames weet ik niet meer waar ik het moet zoeken. Want wat is nou goed? Wat vind ik nu echt ‘ fijn’ en wat past dan bij mij?!
En dat is echt mijn tip :
Alles wat bij jezelf past voel je. Het antwoord zit al in jou! Laat jezelf niet gek maken door grote fabrieken met pompen of met spuiten.. Misschien vind jij jouw pomp echt HELEMAAL het einde en denk je over alles waar ik happy van wordt met een spuit. JEZUS CHRIST WOMAN. Ga fietsen, zoek een hobby, krijg een hypo.. Of andersom.. Dit alles is gewoon even een kleine reminder dat jij aan het roer staat van je leven. Wees zuinig op jezelf, zorg goed voor jezelf & be proud of yourself!
YOU DO YOU
With love,
Je diabestie in crime
FELINE
3 Responses
Heel mooi vlog en vind goed dat jij zo open en eeRlijk ben hieRoVer ik heb nog steeds de spuit en nu ik dit zo lees denk ik dat het ook wel goed is ik heb moeite met veranderiNgen En de waardes staan best goed Ik vind jou echt top en ben blij dat ik deze pagina nu gevonden heb VrOeGer keek ik ook graag naar je video’s 😊✊
Lieve feline,
Ineens moest ik aan je denken en zocht ik je weereens op op instagram.. volgde ik je niet?? Ik vond het al zo stil… wat leuk om mee te lezen zeg. Wat schrijf je goed!
Hoop dat alles goed met je gaat!
Dikke kus,
Lina
Het is zo fijn om jouw ervaring te lezen over de insulinePomp en spuit.
Ik ben nu 29, sinds mijn 14e heb ik diabetes en vanaf dat moment tot nu ben ik nog elke dag aan het strijden voor stabiele waarden. Helaas ben ik tot op de dag van vandaag nog niet goed ingesteld. Alsof mijn lichaam zegt; leuk dat je het nu bijna uitgevogeld hebt en je redelijk stabiel wordt, we gaan alles weer even anders doen. En de zoektocht begint opnieuw. Ik heb in het tweede jaar van mijn diagnose al eens een pomp geprobeerd. Na een paar maanden begon mijn lichaam het af te stoten. 3x per dag kreeg ik een melding dat de inserter verstopt zat en ik het weer moest vervangen. Ontstekingen op de plekken waar de pomp aan mijn lichaam zat. Ik werd er depri van.. allergie testen wezen niet direct een allergie uit, alleen overgevoeligheid voor teflon. Mijn diabetesverpleegkundige toentertijd heeft mij geholpen met de zoektocht waar het dat mis ging. Hier is helaas nooit een duidelijk antwoord uitgekomen en zijn we gestopt met de gedachte dat het kon liggen aan de overgevoeligheid voor teflon in combinatie met de constante toestroom van INSULINE in de ‘open wond’.
Ik ben weer overgestapt naar pen en de zoektocht naar stabiliteit begon weer.
AL JAREN KRIJG IK VANUIT HET ZIEKENHUIS weer TE HOREN DAT EEN INSULINEPOMP DÉ OPLOSSING IS OM KIJN DIABETES ONDER CONTROLE TE KRIJGEN en dat ik de pomp toch weer moet overwegen wil in stabiliteit en het waarmaken van mijn kinderwens. De technologie is sinds de laatste keer zó veranderd dat er vast iets voor mij tussen zit. Maar iets in mij begon zich er direct tegen te verzetten. Toch voelde ik mij schuldig bij de gedachte dat ik de pomp niet wilde. Betekent dit dat ik niet alles wil proberen om mezelf stabiel en gezond te krijgen? Want als dit hèt middel is om eindelijk rust te geven in dit eindeloze gevecht, waarom ben ik er dan zo tegen aan het vechten? Want alles en iedereen zegt dat de insulinepomp voor hen dé oplossing is geweest voor stabiele suikers. Door het knagende schuldgevoel toch maar toegegeven aan het testen zonder insuline. Ik voelde me er zo naar bij.. de plekken werden wel wat rood en jeukte iets maar de ontstekingen zoals die er waren hebben zich tijdens het testen niet voorgedaan. na een x aantal geprobeerd te hebben ben ik in huilen uitgebarsten. En ik kon alleen maar denken ‘ik wil dit niet!!’. Ik heb al mijn moed verzameld om dit aan te geven bij mijn diabetesteam en blijf ik bij mijn vertrouwde insulinepen. Toch bleef ik mij schuldig voelen dat ik het ‘wondermiddel’ geen kans meer wilde geven. Na het lezen van je verhaal is dit schuldgevoel weg. Het voelt fijn om te lezen dat een insulinepomp niet het wondermiddel is dat door iedereen de hemel in wordt geprezen. Dit geeft rust en vind ik meer acceptatie bij mijn keuze om te blijven bij de insulinepen. Bedankt ♥️